Otwarcie szachowe

początkowa faza partii szachów, zwana również debiutem. W większości szachowych partii można wyróżnić jej trzy fazy: otwarcie (debiut), grę środkową i końcową. Zazwyczaj trudno jest jednoznacznie określić, kiedy kończy się otwarcie, a zaczyna gra środkowa. Można przyjąć w uproszczeniu, że otwarcie to kilkanaście lub dwadzieścia kilka pierwszych posunięć w partii.

Istnieje cała obszerna teoria na temat otwarć szachowych, np. The Oxford Companion to Chess (ang. Oksfordzki niezbędnik szachowy) podaje 1327 nazwanych i opisanych otw arć i wariantów[1]. Obejmuje ona takie zagadnienia, jak:

• kontrola centrum szachownicy
• szybkie i spójne rozwijanie figur szachowych
• tworzenie prawidłowej struktury pionów
• zapewnienie ochrony króla

Debiuty tradycyjnie dzieli się na:

• otwarte – które zaczynają się od ruchu pionem 1.e4 a czarne odpowiadają symetrycznym ruchem 1...e5
• półotwarte – w których po ruchu białych 1.e4 następuje inna niż 1...e5 odpowiedź czarnych
• zamknięte – w których białe zaczynają ruchem innym niż 1.e4

Teoria otwarć szachowych

eoria otwarć opiera się na doświadczeniach wielu pokoleń szachistów i analizie milionów partii szachowych. Arcymistrzowie znają wybrane otwarcia wraz z pobocznymi warianta mi nawet do trzydziestego posunięcia. Nie znaczy to, że można nabyć takie umiejętności poprzez proste zapamiętanie sekwencji posunięć, ponieważ liczba wariantów jest zbyt duża. Mistrzowska biegłość w rozgrywaniu otwarć wymaga wieloletnich żmudnych studiów i zbierania doświadczeń w grze praktycznej.

Teoria otwarć szachowych ma pięćsetletnią tradycję. Pierwsze podręczniki szachowe Luisa Luceny i Pedra Damiana z przełomu XV i XVI wieku zawierały opisy stosowanych ówcześnie otwarć i ogólniejsze wskazówki dotyczące rozgrywania początkowej fazy partii. Manuskrypty Gioachina Greca z początku XVII wieku to bogaty zbiór różnych otwarć, który dziś n azwalibyśmy przeglądem pułapek debiutowych. Do końca XIX wieku mi strzostwo w grze szachowej pojmowano głównie jako umiejętność przeprowadzenia szybkiego kombinacyjnego ataku, co miało swoje odzwierciedlenie w sposobie rozgrywania debiutów.

Cele otwarcia

Pomimo wielkiej różnorodności sposobów rozgrywania otwarć główne cele początkowej fazy gry pozostają wspólne dla różnych wariantów. Oczywiście, celem zasadniczym, podobnie jak w każd ej fazie gry, jest niedopuszczenie do zamatowania własnego króla i unikanie strat materialnych.
Zakładając jednak, że szachiści nie popełniają podstawowych błędów sk utkujących zbyt szybkim zakończeniem partii, można wyszczególnić cztery zasadnicze cele, do realizacji których powinni oni dążyć rozgrywając otwarcie. (W przykładach zastosowano szachową notację algebraiczną).

Let AJAX change this text.